Johanna Hendrika’s website

De nieuwe Johanna Hendrika heette oorspronkelijk 'Shamal' (Arabisch voor Noord, maar ook de naam van een Noordwestelijke woestijnwind, die in het Midden-Oosten voorkomt). Het casco werd in 1995 gebouwd, waarna het schip in '95-'97 van installaties en tuigage werd voorzien en werd afgetimmerd. Het casco werd uitgevoerd door jachtwerf Beisterveld in Gameren (nu in Steenwijk). De Johanna Hendrika is een stalen Carena 36, ontworpen door H. Lemstra. De afmetingen zijn 11 x 3.60 meter bij een diepgang van 1.85 meter. Volledig uitgerust en met volle tanks is de waterverplaatsing ongeveer 11,5 ton; de kiel bevat ongeveer 2750 kilo loodballast. Lemstra ontwierp vanaf de jaren '70 diverse zeiljachten onder de naam Carena. Tekeningen in ons bezit vermelden de jaartallen 1991 en 1992; het gaat hier waarschijnlijk om late varianten van een ontwerp dat vermoedelijk al uit de late jaren ‘70 dateert. Het is een rondspant met een diepe romp met vrij weke kimmen, die bij de kielbalk in een V-vorm uitloopt, een vorm die een prettig gedrag in zeegang garandeert. Kiel en roer zijn van elkaar gescheiden; het roer hangt achter een een steile scheg aan het achterschip. Lemstra betitelde deze Carena op de tekening als een 'fast cruising sloop'. Hij ontwierp diverse rompvarianten, zowel met klassieke als moderne ‘negatieve’ spiegels en ook verschillende tuigages, sloep zowel als kotter. Onze Carena heeft een klassieke spiegel, licht achterover, en een torenkotter- tuigage, met een hooggepiekte masttoptuigage met een  tweede fok op een extra voorwant tussen de hoogste zaling en een putting op 2/3 van het voordek, zodat bij volle tuigage de beide fokken naast elkaar staan. Opdrachtgever voor de bouw van het schip was de heer G. Mangnus. Mangnus was als directeur van een werf thuis in de scheepsbouw en kwam, in overleg met Lemstra, tot enkele aanpassingen van het ontwerp. Om een achterdek te creëren werd cockpit en kajuitopbouw één spant naar voren geplaatst. Daarbij werd de plaatsing van de ballast iets veranderd. Mangnus wilde graag een vaste buiskap en daartoe werd de hele kajuitopbouw aangepast. Zo kon de buiskap ook met een schuifluik worden uitgevoerd, wat de entree naar de kajuit verbetert. Voor het geheel diende de opbouw van de klassieke reddingboten uit de Carlot-klasse als

inspiratiebron.De romp werd verhoogd met zetboorden, wat het verblijf op dek comfortabeler maakt. De verplaatsing van cockpit en kajuitopbouw naar voren had uiteraard consequenties voor de inrichting die ook op meer punten aan de wensen van de opdrachtgever werd  aangepast. De hoofdindeling, met een dubbele hut vóór en een dubbele hut aan stuurboord tegenover de kombuis achter de salon en een hoekbank en een rechte bank rondom een tafel aan de voorzijde van de salon, bleef hetzelfde. Het toilet verhuisde van stuurboord achter naar stuurboord vóór de salon, waardoor de kombuis groter werd, en de kaartentafel kwam dwars te staan, met een uitneembare stoel in plaats van een vaste bank. De inrichting werd uitgevoerd door de scheepstimmerman Fons Schimming, een oud-werknemer van Mangnus' werf. De Carena werd uitgerust met een 50 pk Mitsibishi 4DQ50 dieselmotor. Het koelsysteem van de motor is uitgerust met een warmtewisselaar, waarmee een kort buitenwatercircuit een gesloten koelwatercircuit op temperatuur houdt. Dit circuit brengt tevens het water in de boiler op temperatuur. Er is 301 liter drinkwater aan boord; de brandstoftank heeft een inhoud van 185 liter. er ondersteuning van manoeuvres is naast de hoofdmotor een elektrische boegschroef ingebouwd. Het schip heeft stuurwielbesturing, waarbij de overbrenging met stangen is uitgevoerd. De geintegreerde Whitlock stuurstand zijn een magnetisch kompas en de stuurmachine van de autopiloot opgenomen. Deze autopiloot maakt deel uit van een electronisch Raymarine navigatiesysteem dat verder windmeter, dieptemeter, snelheidsmeter en kompas met fluxgate sensor omvat. Dit systeem ontvangt positiegegevens van een Furuno GPS. Daarnaast is er ook nog een Lowrance GPS/kaartplotter. Voor het geval de electriciteit het laat afweten hebben we een Walker patentlog en een Freiberger sextant aan boord, Ooit vormden deze, samen met een magnetisch kompas, onze complete set navigatie-instrumenten; sinds de opkomst van de electronica hebben we ze al op verschillende schepen als reservesysteem paraat. Voor de communicatie met de buitenwereld zijn er een Shipmate marifoon, met toestellen bij de kaartentafel en in de cockpit, een NASA Navtex en een Sony kortegolf ontvanger aan boord. Bij de tuigage is electronica vermeden, maar is er met zoveel mogelijk door de rondhouten lopende vallen en smeerrepen, selftailing Lewmar lieren, gelagerde Lewmar blokken en katrollen en twee Profurl rolreefsystemen voor de stagzeilen, gezorgd voor een zo soepel en storingvrij mogelijke bediening van de zeilen.